اشعار

بعدِ حمد و بعـدِ بسم الله الرحمن الرحیم           می برم بر تو پـناه از شرِّ شیطان رجیم

کن کمک یا رب بمانم در صراط مستقیم           ای ملائک تا ابـد بر درگه لطفـت مقـیم

یا سَـمـیـعُ یا عَـلـیـمُ یـاعـلـی یا عَـظـیـم

یا حَـلـیـم یا کَـریـم یـا حَـکـیـم یـا قَـدیـم

در دلم دارم امیـدِ رحمت ای پروردگار           یا امان الخائفین، یا ربّ الـلیـلِ و النهار

یا عظیمَ المَنِّ یا ربَّ الحُـبـوبِ والـثِّمار           سیدی العـفو، یا ربِّ الصّغـارِ و الکِـبار

عفو، یا ستار، یا ربّ الصِحاری والقِفار

رحم، یا غـفار، یا ربَّ البَراری والبِحار

شد گناهم علتی تا اینکه باشم از تو دور           در تقـابُـل با گـناهانم ولی بودی صبور

تو کریم و مهربان بودی و من مست غرور           از رگ گردن به من نزدیکتر داری حضور

یا مُهَـیـمِن یا مُـزَیِّن یا طَهورُ یا شَکور

یا مُـلـقِّـن یا مُـهَـوِّن یـا عَـفُـوُّ یا غـفـور

رحم کن بر بنده ات یا راحم الشَّیخِ الکبیر           رومگردانی ز من یا رازِق الطِّفل الصغیر

من گناه آلوده ای هستم أَجِـرنا یا مُجـیر           عُدَّتی فی شِدّتی یا جابِرَ العَظمِ الکَـسیر

یـا لَـطیـفُ یا خَبـیـرُ یا قَـدیـرُ یا مُـنـیـر

یا بَـشـیـرُ یا نَـذیـرُ یا بَـصیـرُ یا ظَهـیـر

شامل ما بوده الطاف تو ای ربِّ جلـیل           ای خـدای بی شریکِ بی نظیرِ بی بدیل

ای که آتش را گلستان می نمایی بر خلیل           پس طمع بر رحمتت هرگز نمی خواهد دلیل

یا جَـمـیـلُ یا وَکـیـلُ یا کَـفـیـلِ یا قَـبـیـل

یـا مُـدیـلُ یا مُنـیـلُ یا مُـقـیـلُ یا مُـحـیـل

غـرق عصیانم خـدایا داده دنیایم فـریب           از گناهم خسته ام توفیق توبه کن نصیب

ای نگاهِ پُر ز مهرت بندگانت را شکیب           وای از آن روزی که دوزخ سمت ما دارد لهیب

یا حَـبـیبُ یا طَبـیبُ یا قَـریبُ یا رَقـیـب

یا حَـسیبُ یا مَهـیـبُ یا مُثـیبُ یا مُجـیب

ظاهری تو باطـنـی تو آخـری تو اوّلـی           تـو امـیـد آخـر هـر بـنـدۀ مـسـتـأصـلـی

هر سحر کردم صدا نام تو با صوت جَلی           یـا بـدیــع یـا مَـنـیـع یـا وَفـیُّ یـا عَـلــی

یـا حَــفـیُّ یا رَضـیُّ یـا قَــویُّ یـا وَلــی

یـا زَکــیُّ یـا بَـدیُّ یـا غَــنــیُّ یـا مَــلـیّ

بـه اختـیـار خـود از اخـتـیـار افـتـادم            گـنـاه کـردم و از چـشـم یـار افـتـادم

فـریـب خورده ام از طول آرزوهـایم            ز روی جهل در این چاه تـار افـتادم

گنـاه و مـعصیـتم آبروی مـن را برد            کـنــار اهــل دل از اعـتـبار افــتــادم

هــزار شـکـر همیشه میان راه خطـا            بـه دام رحــمـت پـروردگـار افــتـادم

خـدا کنـد که ببـندد مرا کـنار خودش            اگـر دوبـاره بـه فــکـر فرار افــتـادم

هــوای بـادۀ انـگــور حـیــدری دارم            دلـیــل دارد اگـر کـه خــمـار افـتـادم

فقیر نان حسینم، خوشم که یک عمر است            به پـشت خـانـۀ این سفـره دار افـتادم

دوباره روضۀ زینب، دوباره کرب وبلا            دوبــاره یـاد غـــم آن دیــار افــتــادم

بـرادرم تـو نـبــودی و یـکّـه و تـنـها            مـیـان خـنــدۀ چنـدیـن سـوار افــتـادم

هزار و نهصد و پنجاه زخم خوردی و من            هـزار و نهـصـد و پـنجاه بـار افـتادم

چـقدر رأس تو بر نی دل مرا خون کرد            چـقدر پــشت سـر نـیــزه دار افـتـادم

به خون شستند نامردان رخ مرد دو عالم را           بـپـا کردنـد در ماه خـدا شور محـرم را

سیه کردند از دود ستم رخسارۀ گردون           در افـکـننـد از پا قـامت عـدل مجسم را

ندا برخاست کز ختم رُسُل کشتند در سجده           وصی و جانشین و یاور و داماد و ابن عم را

به مزد آن همه احسان و لطف و مهربانی ها           به محراب دعا کشتند آن مظلوم عالم را

مروت بین فتوت بین عنایت بین کرامت بین           تفقد می کند با روی خونین، ابن ملجم را

بپوش ای آسمان بر پیکر خود جامه ماتم           که زینب در بغل بگرفته امشب زانوی غم را

ز اشک سرخ و رنگ زردو رخت نیلگون از غم           چه رنگین کرده اند امشب یتیمان سفره هم را

به خرما نیست حاجت محفل اطفال را دیگر           که نقل مجلس خود کرده اند اشک دمادم را

بغیر از یا علی ذکری ندارد بر زبان هرگز           سر دار غمش گر دست و پا بُرّند "میثم" را

کردی هماره مرگ طلب از خدا، علی            تا مستـجـاب شد به نـمازت دعـا؛ علی

شب را به شوق مرگ نخفتی که صبحدم            فرقـت شود بطاعت یکـتا، دو تا، عـلی

اطفـال در خـرابه و مرغـان به لانه ها            بـا هـم گرفـتـه انـد بـرایـت عـزا، عـلی

ای مهربان پدر به یـتیمان ز جای خیز            بر کودکان خود ببر امـشب غـذا، علی

آن شب قَدَر ز سوزِ درون داشت با تو راز            کامشب کمین گرفـته براهت قضا علی

محـراب لـب گـشوده و فریاد می کشید            یک امشبـی به جـانب مسـجد میا، علی

پـیغمـبرِ در به نالـه در آمـد مـرو مـرو            ای با خـبـر ز نـقـشه خصـم دغـا علی

هستی ز بیم، جان خود از دست داده بود            بگـذاشتی بجـانب مسـجد چـو، پـا عـلی

گـفتی اذان آخـر خـود را بشوق مرگ            کردی ز خواب قاتل خود را صدا علی

تا تـیـغ کـیـن رسـیـد به فـرق منـیـر تو            زهرا به خُـلد نـاله زد و گـفـت یا علی

"میثم" کـه گشته مشتری درد عشق تو            عـاشـق بـود ولای تـو را بـا بـلا عـلی

دل و یــــاد خــــدا الـحــمــدلله            سـر و شـور دعــا الـحــمــدلله

پس از عمری رفاقت با بدی ها            مــن و یــاد خـــدا الــحــمــدلله

به پایـم بند و زنجـیـر گنه بود            شــدم نـاگـه رهــا الــحــمــدلله

من و پرونده ای یکـسر تباهی            نـشد چـون بر ملا الــحــمــدلله

نـبـاشـم قـابـل ایـن مـیـهـمـانـی            مـن و جـمـع شـما الــحــمــدلله

ز درد مـعـصیت بـیـمـار بودم            دل و دارالـشـفــاء الــحــمــدلله

کسی در ظلمت این سینه گاهی            مــرا مـی زد صـدا الـحــمـدلله

از آن دل مـردگـیِ بـی هـویـت            رسـیـدم تـا کـجــا الــحــمــدلله

دلـم دنـبـال خود اینجا کـشانده            نـگــاهــی آشــنــا الــحــمــدلله

کجا دیدی که سلطانی نـشـیـند            کــنــار یـک گــدا الــحــمــدلله

سحرها بعد از این یاد تو هستم            امــیــر هــل اتـی الــحــمــدلله

یـقـیـن دارم شبی آیی سـراغـم            گـل خـیــرالـنـسـاء الـحــمــدلله

اگر نوشم ز صهـبـای شهادت            شـوم بـهـرت فــدا الــحــمـدلله

به دست خویش خاکم گر نمایی            بـه صـحـن کـربـلا الــحـمـدلله

بـه ايـام ازل بـنـگـر دلا نــور دگـر آمـد           عنايت را نگر بر مرتضي نور بصر آمد

علي چشم انتظار استاده و بس­ بي­قرار اينجا           كه بر خيل بشر شه زاده ­اي والا گهر آمد

عطا­ را بين سخا را بين به عالم مجتبي ­را بين           سخاوت پيشه و بخشنده ­اي همچون پدر آمد

فروغ ديدۀ احمد ز هر سو بيكران اي دل           كه بر آل عـبا مرجان و لؤلؤ پُر ثمر آمد

بيـامد بـر عـلي مـولـود اول زادۀ زهـرا           ملايك چهر­ه­ اي شيرين سخن كان شكر آمد

عطا بنموده آن داور عنايت­هاي بي حـدّش           كه بر هر انس و جن اينك امامي راهبر آمد

ملك را بين كه از مه پارۀ ابن علي اينجا           بگيرد بوسه از رويش كه چون ­قرص قمر آمد

كريم ابن کریم امشب كرامت بيكران دارد           كه از فضلش سخاوت با كرم اينجا زسر آمد

به ره عين اليقين آمد به دل حق اليقين آمد           توعرش كبريا بنگر كه نوري چون سحرآمد

تجـلاي علي بـنگر به عالم منجلي بنگر           كه از نور علي بدرالدُّجي شمس دگر آمد

حسن رويي ملك خويي خدا جويي رسيد اينجا           كه از جنت ملايك سيرتي ظاهر بشر آمد

علي سيرت نبي طينت ابر قدرت قوي شوكت           عداوت پيشه­ گان را او دمادم چون شرر آمد

تا نقاب از چهرۀ زهرائیـش رد می‌شود           لاجرم خورشید در کارش مردد می‌شود

هرکجا ساکن شود او خشت خشتش قبله است           گر حسن مقصود باشد خانه مقصد می‌شود

در شجاعت، در نجابت، در کرامت ذات او           اجتماع حـیدر و زهـرا و احمد می شود

کـوری چـشـمـان کـفـار حـسود یـثـربی           بعد از او دنیا پُـر از نسل محمد می شود

چون یداللهی که شد آئـینۀ حـق در زمین           روی او ایزد نمـای “دست ایزد” می شود

حُسن  همراه حسن شد عزتش شدت گرفت           ضرب شد حرفی اگر در خود مشدّد می شود

هر که آمد دست پُر برگشت بی چون و چرا           شـایدِ سـائل درِ ایـن خـانه باید می شـود

“گر گـدا کـاهـل بود” آقا پی او می رود           احـتــمـال نـا امـیـدی گــدا رد مـی شـود

در توازن نیست باهم کوه و کاه، اینجا ولی           بـارها ثـابت شـده آقـا بـخواهـد می شود

می رسد روزی که پیمانکار صحن مجتبی           آسـتان قـدس شـاهنـشاه مـشهد مـی شـود

ای روی گـلـعـذار تـو یـاد آور بـهـشت           وی یک کرشمه در رخ تو دلبر بهشت

ای جـلـوه ای ز طلعت زیـبـای تو قـمر           وی ماهـتاب و شمس درخشان فر بهشت

ای زیـنت سمـا و سمک، لوح و والقـلم           ای گوشوار عرش حق و گوهر بهشت

ای معـنی کـرم،کـرم حـق، کـریـم دیـن           ای شاه عشق وعاشقی ای سرو ربهشت

ای صد هزار یوسف مصری به سجده ات           سر خیل گـلرخان تویی ای مهتر بهشت

مـن ساکـنـم به کنـج شبـستان بخشـشت           ای جـایگاهِ جـود تـو در بسـتـر بهشـت

امشـب مـنـم گـدا و تـویـی مـنـشـأ کـرم           بـنشـسـتـه ام ز بهـر گـدایی درِ بـهـشت

چون مرغکی شکسته پر و زخمی ام حسن           بـال و پـرم بـده ز پـر شهـپـر بـهـشــت

امشب شب ولادت و من مست و سر خوشم           گـویا کـه سـاکـنـم بـه بـرِ داور بـهـشت

حـالا که آسـمـان دمِ بـاران گرفته است           طبـع سـرودنـم چـقـدر جان گرفته است

از این طـراوتی که پر از عطر نام توست           دور و بر مرا گـل ریحـان گرفـته است

ممـنونـم از کـرامـت تو، زندگی من…           از لطف بی حدت سر و سامان گرفته است

از دسـت بـا کـرامـت تـو سـالیـان سال           دستان خالی ام چقـدر نـان گرفتـه است

ای مــهـربـان شـهـر مــدیـنـه امـام من

یـا ایـهـا الـعزیز، عـزیـز خـدا “حـسن”

هـر واژه ای که لایـق مدحت نمـی شود           هر جمله ای که در خور وصفت نمی شود

هر کس که شعر گفت نظر کردۀ تو نیست           مضمون تو به هر کسی قسمت نمی شود

امـشـب بـیـا و حال مـرا رو به راه کن           آقـا اگـر بـرای تـو زحـمـت نـمـی شـود

بـانـی سـفــره هـای شـلـوغ مــدیـنــه ای           یـک بـار هم سرای تو خلوت نمی شود

تـو قـهـرمان جـنگ جمـل بوده ای ولی           از این حماسه های تو صحبت نمی شود

اسـطـورۀ شـجـاعـت و قـدرت امام من

یـا ایـهـا الـعزیز، عـزیز خـدا “حـسـن”

دسـت کـریـم تـو چقـدر بـی نـظیـر بـود           دنـبـال مـردمـان غـریـب و فـقـیـر بـود

با دست خالی یک نفر از پیش تو نرفت           از بس کـه خیـر مرحمت تـو کـثیر بود

یک بار هم خودت به غذا لـب نمیزدی           امـا تـمـام شـهـر ز دسـت تـو سیـر بـود

لحـن صدای تو همه را جذب کرده بود           از بسکه طرز صحبت تو دلـپـذیر بود

از بـردباری ات چـه بگـویم که دشمنت           حتی از این صبوری تو سر به زیر بود

ای انـتـهـای جـود و کـرم ای امـام مـن
یـا ایـهـا الـعـزیـز، عـزیـز خـدا “حسن”

خـورشـیـد را جـمال تـو بیکار مـی کند           مـهتـاب بـی تـو میـل شـب تـار مـی کند

تـو آمـدی و روزۀ خـود را عـلـی فـقط           با بوسـه بـر لـبان تـو افـطـار مـی کـنـد

تو هـستی آن کریم که اموال خویش را           هـر سـال با رضای خـود ایثار می کند

مــن از تــبـار مـیـثـم تـمـارم، عـاقـبـت           عـشقـت حـوالـه ام بـه سـر دار مـی کند

ایـن خصلت تو که به گدا رحم می کنی           گـاهی فـقـیر را چه طلب کـار مـی کـند

لـطف تو هـسـت شـامل حـالم امـام مـن

یـا ایـها الـعزیـز، عـزیـز خـدا “حـسـن”

شـهـر مـدیـنـه از قـدم تـو مـنـور اسـت           زیـبایـی تـبـسـمـت از جنس کوثر است

یک جلوه از نگاه تـو یعنی خود بهشت           حتی بهشت هم ز نسـیمت مـعطر است

قـدری قـدم بـزن سر ایـن کوچه و ببین           دنبـال تو فرشتـه پیِ بال و شهـپر است

روی خوشت مکارم الاخلاق دین ماست           با خلق و خوی تو شده کافر خدا پرست

بـا یـاد قبـر خاکـی و بـی زائـرت بـبیـن           چـشمان عـاشقان و مریدان تو تر است

ای غصـه دار کـوچـه و سیـلی امام من

یـا ایـها الـعـزیـز عـزیـز خـدا “حـسـن”

بر طالع من حـک شـده دیـوانـه بـودن           با عـقـل و جمع عـاقـلان بیگـانه بودن
قـسمت نـشـد که پـای تو آتش بـگـیـرم           توفیق می خواهد مـگـر پـروانه بودن؟

لـقـمـه دهـانـم مـی گـذاری و مـی ارزد           تــا بـه ابــد دلــدادۀ ایـن خــانـه بــودن
حـالا کـه تـو مـال مــنـی معــنـا نـدارد           دنـبـال مـال و شهـرت و کـاشانه بودن
مـن یـا کـریـمی گـرم ذکـر یـا کـریـمـم           سیـرم از این در بـنـد آب و دانه بـودن
اصلا معطل کن مرا که دلـنشـین است           چـشـم انـتـظـار روزی مـاهـانـه بـودن

امـشب بـه یـُمن مـقدم خـود ای نگـارم
اصلا مـرا گـردن بزن، حـرفـی نـدارم

تـو آمـدی مـعـنا بـبـخشـی لـفـظ یـل را           صید خودت کـردی امـام من غـزل را
تــو مـغــز بــادام رســول الله هــسـتـی           تـو آمدـی رونق دهی ضـرب المثل را
گـرم طـوافــت دیــده ام مــاه مــدیــنـه!           خورشید را زهره و ناهیـد و زحـل را
تـفـسـیـر کـن تــا قـسـمـتی شـام ابـد را           تعریف کن سربـسته هـم صبح ازل را
ای حـیـدر ثـانـی بـه تـیـغ تـو سپـردنـد           نــابـودی فـتــنـه گـر جـنـگ جـمـل را
هر که به تو ایمان ندارد در حضورش           بـایـد بـخـوانـم آیـۀ “ بَـل هُـم اَضَل “را
تـا پـای تو یـک روز خـونم را بریزند           دارم به لب “الموت احلی من عسل” را

یـک شـهـر مـشـتـاق رهـایی داری آقـا
قـطـعـا کـه یـک دنـیـا فـدایی داری آقا

از خـواب غـفلت شهر را بیدار کردی           وقتـی مسـیر عـشق را هـمـوار کـردی
مـن روزه را بـا یا حسن افـطار کـردم           بـا مـقدمت ایـن مـاه را پـربـار کـردی
بـا سـفره ای کـه در مـدینه پهن کردی           امـثـال حـاتـم را دگــر بـیـکـار کـردی
نــان شـبــت را بـه گـدای شـهـر دادی           مـانـنـد زهــرا مــادرت رفـتـار کـردی
دار و نـدار زنـدگـی ات را سـه دفـعــه           بـا شــوق در راه خــدا ایـثــار کــردی
تـو مـرتـضـای دومـی در زهـد و تقوا           هـر روز را بـا نـان جو افـطار کردی
در را کـه بـه روی فـقـیـرانـت نـبستی           با روی بـاز از سائل ات دیـدار کـردی
جیب مرا پُر کردی از درهم نه یکـبار           این لطف را در حق من تکـرار کردی

از ایـن هـمـه الـطـاف تـو مـمـنونـم آقـا
مــن آبـرویــم را بــه تـو مـدیـونــم آقـا

بـا هـر نـگـاه از آجـر مـا نـان بـسازی           در کوچۀ خود خـیـمة الاحسان بـسازی
آن قـدر می بخـشی که بـا دست کریمت           از سـائل درمـانـده یک سلطان بسازی
تو کـعـبـۀ لـطـفـی اگـر خـلوت بـمـانی           با دست پُر مهر خودت مهمان بسـازی
کافی ست که از خانه پا بیرون گذاری           از خاک کوچه لؤلؤ و مرجـان بسازی
دور از تصور نیست آقاجـان شـبی هم           از مـن فـؤاد و دعبل و عـمـان بسازی
تـرفـند تو ایـن اسـت کـه ساکـت بمانی           تـا بـا هـنرمندیِّ خـود جـریان بـسازی
تـو مهـربـانـی را بـیـامـوزی بـه عـالـم           بـا طـعـنـه و دشـنام ایـن و آن بـسازی
کـم مـانـده کـه با یـک نگاه فوق العاده           از مـرد شـامی مـیـثم و سـلمان بسازی

سلمان که “منّا”شد رها از هرچه “من”شد
یک پنجم از عـمرش را عبدالحسن شد

ای آسـمـانــی رزق امــروز زمـیــنـی           مــثـل عـلی دســت خـدا در آســتـیـنـی
عباس، عـلی اکـبر، محمد، عـون، قاسم           الـحـق و الانـصـاف لـشـگـر آفـریـنـی
هرکه ذلیل ت خوانده بی شک خود ذلیل است           مـولا عـزیــزی و مُـعِـزُّ الـمُـؤمِـنـیـنـی
من کـه زبـانـم بـنـد آمـد از شـکـوهـت           حـرفـی بـزن بـا مـن بـه لحـن دلنشینی
من که خبر دارم دو دفعه صبح و مغرب           نـزد جـزامـی هـای شـهـرت می نـشینی
مـن بـه تو رو می آورم فردای مـحشر           تو بهـتـرین مـصداق از حـبل الـمتـیـنی
یـکـبـار از نـزد تـو نـاراضـی نـرفـتـم           از بـسـکـه آقـا مـهـربـان و نـکـته بینی

عـبـد تـو هـسـتـم بـیــم فـردایـی نـدارم
مـن کـه بـه خـوبـیِّ تــو آقـایـی نــدارم

از تو نوشتن از تو گفتن کار من نیست           بدبخت هرکس که برایت سینه زن نیست
صبر و سکوت و صلح ات آقا مصلحت بود           ورنه شبیه تو کسی که صف شکن نیست
بـایـد زره بـر تـن کـنـی وقـت نـمازت           این دشمن بزدل حریف تن به تن نیست
قـافیـه ام تـکـراری اسـت امـا می ارزد           اصلا کسی بـه خوبی آقـای من نیسـت
“أین الحسن “سر میدهد خاک یـمن هم           ایـن ناله های آتـشین که از قرن نیست
بـا نـام تـو روحـانی ایـنجا جلوه کردند           هرکس که نامش شد حـسن حتماً حسن نیست

بـشکن تـمام قـفـل هـا را ناز شصـتـت
داری کـلـیـد بـاب جنّت را بـه دسـتـت

هر آنچه نـاشـدنی هست با حـسن بشود           دَمی که حضرت مُشکل گُشا حسن بشود

به حُسنِ خُلق شود بین مردمان مَشهور           کسی که بـارِ لبـش ذکـر”یا حَسن”بشود

اسـیر حُـسن کـس دیـگـری نخواهد شد           کسـی کـه دلبـرش از ابـتدا حسن بشود

به دست قدرت خود چونکه قصد خلق کند           مُـسلّم اسـت کـه صُنعِ خُـدا حسن بشـود

هـزار سبط دگر هـم به مصطفی بدهند           هـمیـشه، رابـع اهـل کـسا، حـسن بـشود

عزیـز کـردۀ خـیـرُ النّـساست ، پس باید           عزیـز حضرت خیـرُ الـوَرا حسن بشود

به جز همان که ابا الحُجّت است، در عالم           نـدیده ایم کـه جز مُـجـتبـیٰ، حسن بشود!

أخُ الکـریم و إمام الـکریـم و إبـن کریم           قـسم بـه ذوالکرم، آقای مـا حسـن بشود

بـه سیـنـۀ احـدی دست رد نـخـواهم زد           رواست صاحب ایـن ادّعـا حسن بـشود

گـدای لقـمۀ نانی شدن، شـرافـت ماست           شـبی که بانی این سـفره ها حسن بشود

شـبی دقـیـق نـظر کرده ایـم و فهمـیدیـم           حسیـن نیز پس از حذف”یا”حسن بشود

میـان ایـن هـمـه دلدادۀ حسین،خـوشیـم           به ایـنکه صاحب دلهای ما حسن بشود

گریز هرچه که روضه ست کربلاست ولی           گریـز روضۀ کـرب و بلا حـسن بشود

که نـوجوان یـتیـمـی بـناسـت آخر کـار           میان خون بزند دست و پا، حسـن بشود

وقتی نگاهم را به بــاران می‌نـشانم            وقتی كه خونِ دل ز دیـده می‌فشانم

گُل می‌كند شوق تو و با جذبۀ عشق            دل را به سوی سـامرایت می‌كشانم

چون آیـنه محو جـلالت می‌شود دل

مبهوت در قدر و كمالت می‌شود دل

یـادت چـراغ خلـوت اندیـشۀ ماست            مهرت همیشه در رگ و در ریشۀ ماست

ای هـادی گمگشتگــان راه تـوحیـد            خدمت به راه مكتب تو پیشۀ ماست

بـر سـائـلان آستـان خـود كـرم كـن

ما را به راه عشق خود ثابت قدم كن

ای مظهـر كل صفـات حـق پرستی            بخشیده از جام شرف بر عشق، مستی

ما قطرۀ دریـای احـسـان تو هستـیم            مـا ذره ایـم ای آفـتــاب كُـل هـستـی

تـاریكی مـا را بـبخـشــا روشـنـائی

ما را به اوج معرفت كن رهـنمائی

ایمان شكـوفـا شـد ز گلــزار لب تو            عـرفـان فضیلت یـافته از مذهب تو

ای چـشمـۀ جـوشنـدۀ ایثـار و تـقـوا            قـرآن شـده احیــا ز سعیِ مكتب تو

تو رهـبر دین، شهـریـار مُلـك دینی

تـو هــادی راه تـمـــام مــؤمـنـیـنـی

تو كعـبــۀ دل هــایی و قبلــه نمـائی            تو چون نسیم صبحگاهی جان فزائی

گنجینـۀ قدر و كمـال و علم و دانش            تو گوهـر ناب جـواد ابـن الرضائی

جود تو جوشیده ز جود آن جواد است

دنیا مرید و درگهت باب المراد است

ای آن كه تابد نـور ایمان از نهادت            شد جامعـه آئـینـه ای از اعـتـقــادت

گر دشمـن بیـدادگـر بیـداد می كـرد            گلبانگ پُر شور تو شد تـیغ جهادت

روز عدو را بـا كلامت شام كردی

مـوج ستـم را خـستـه و آرام كردی

آنـان كه از روز ازل غـرق عنادند            غافل ز روز محشر و روز معادند

وقـتی قـدم در بـركۀ شیـران نهادی            دیدنـد، شیران سر به پای تو نهادند

ای آفــتـاب آسـمــان حـق پـرسـتـی

در اختیـار تـوست نبض كُّل هستی

ای آن كه قرآن در تجلایی جهانگیر            با آیـۀ تطهـیــر كـرده از تـو تقـدیر

دشمن هجوم آورد در شب بر سرایت            بردند تا بـزم شـرابت با چه تقصیر

وقتی كه بر بیدادگر لب را گشودی

كاخ ستم را بر سرش ویران نمودی

ای آن كه هستی از تو درس عشق آموخت            خورشید مهرت چلچراغ عشق افروخت

با آن همه قدر و جلال و راد مردی            افسوس با زهر ستم جان و دلت سوخت

تو سوختی تا نور حق روشن بماند

پرپر شدی تا بـاغ دین گـلشن بماند

ای مظهر صبر و وقار و استقامت            ای اسـوۀ ایـمان و ایثـار و كـرامت

امیــدوارم تـا بگـیــری بـا نگـاهـت            دست وفائی را به صحرای قـیامت

ای قـبلـۀ امیــد از مـا رو مگـردان

در رستخیز از عاشقان ابرو مگردان

دگـر ایـن کـاروان یـاسـی نـدارد            که با خود شور و احساسی ندارد

بـیـا ام الـبـنـیـن برگـشـتـه زیـنب            ولـی افـســوس عــبـاسـی نـدارد

************

مزن آتش به جان ای نور عـینم            مخوان از ماهِ مَـقطُـوع الیـدَیـنـم

چه شد در کـربلا هستیِ زهـرا؟            حـسـیـنم وا حـسـیـنم وا حـسـیـنم

*************

سرشته از غـم زهـرا گِـلش بود            نـگـاه تـار زیـنـب قـاتـلـش بــود

نـیـفـتاد از لـبـش نـام حـسـیـنـش            اگر چه داغ سقـا بر دلش بود...

*************

ولی زینب چه با احساس می‌خواند            از آن بُهـبـوهۀ حساس می‌خواند

کـنـار قـبــر زهــرا نـیـمـۀ شـب            چقدر از غیرت عباس می‌خواند

عبا به روی سر انداخت سمت کوچه دوید            ورود قافـله را از دهـان شهـر شـنـیـد

مـسـافــران عـزیـزش ز راه مـی‌آیـنـد            میان گـریه چو ابـر بـهـار می‌خـنـدیـد

پس از تحـمـل یک انـتظار جـان فرسا            عصای حوصله‌اش روی کوچه می‌لغزید

نشان قـافـله را با نگـاه مـضـطـربـش            میان همهمه ها می‌گـذشت و می‌پرسید

مـیـان زمـزمـه ها بوی مـرگ مـی‌آمد            برای آن چه نـبـاید شـود کـمی ترسیـد

بشیـر! حرف بزن! از حـسین می‌دانی            هزار ماه و ستاره فدای یک خورشید

خبر سریع تر از او ز کوچه‌ها می‌رفت            و بغض شهر در این سوگ بی کران ترکید

گرفت دست به پهلو، شکست، طوفان شد            به روی خاک نشست، ابر شد و خون بارید

بشیر! اینجا که عقل و عشق مات ست            مدینه، وادی صبر و ثـبـات ست

مدینه، شهر خون، شهر شهادت            مدینه، ساحل عشق و نجات ست

مـدیـنـه! دیــده‌ام مـن کـربــلائـی            که چشمم تا ابـد شط فـرات ست

مدینه! با هزار انـدوه و حـسرت            مرا یک سینه رنج و خاطرات ست

چه گویم از حدیث هجر و غم هاش؟

کمی کوفه مروّت داشت ای کاش!

مدینه! من که با غـم هـمـنـشـیـنم            جــهــان ســوزد ز آه آتـشــیــنـم

شـمـیــم بـوسـتــان طـا و هــایــم            شـکـوه لالــه ‏زار یـا و ســیــنــم

ببـین شـور حـسیـنی در نـگـاهـم            بخـوان شوق شهادت از جـبـیـنم

فـروغ دیــدۀ زهــرای مـظـلــوم            پــنـاه خـلــق، زیـن ‏الـعــابـدیـنـم

چه گویم از حدیث هجر و غم هاش؟

کمی کوفه مروّت داشت ای کاش!

خلیل‏ آسا به هـمت بت شـکـسـتم            که فـرزنـد مـنـا و مـکـه هـسـتـم

به روز من چه آوردند این قـوم!            به جرم این که من یکـتـا پـرستم

فـضا پـوشـیـده از ابـر سـتـم بود            که روی نـاقـۀ عـریـان نـشـستـم

چه شب هائی که با من گریه کردند            غـل و زنـجـیـرهـای پـا و دسـتـم

چه گویم از حدیث هجر و غم هاش؟

کمی کوفه مروّت داشت ای کاش!

کسی نگرفت غیر از غم، سراغم            نـشـسـتـه لالـۀ صـحـرا به داغـم

من آن مرغ شب آهنگم که باشد            بـلور اشک زینب شب چـراغـم

از آن روزی که گلچین غنچه را چید            سـیـه‏ پـوش غـم گـل هـای بـاغـم

شـهـیـد زنــده‌ام من، شـاهـدم من            شهـادت نـامـۀ من، درد و داغـم

چه گویم از حدیث هجر و غم هاش؟

کمی کوفه مروّت داشت ای کاش!

اگرچه لاله، خود را وقف غم کرد           چو من کی در صبوری قد علم کرد؟

اگر از هجر یک فرزند، یعقوب            فروغ دیـده‌اش را گریه، کم کرد

مرا هفـتاد و دو داغ جگـر سوز            پریشان روزگار و پشت خم کرد

به گلزار ولایت هر چه گـل بود            به شمشیر ستم، گلچین قـلـم کرد

چه گویم از حدیث هجر و غم هاش؟

کمی کوفه مروّت داشت ای کاش!

کسی گـل را به چـشم تر نبـوسید           کسی گـل را ز من بهـتر نبوسید

کسی چون من گلش نشکفت در خون            کسی چون من گـل پرپر نبوسید

کسی غیر از من و زینب در آن دشت            به تـنـهـائی تنِ بـی ‏سـر نـبـوسید

به عزم بـوسه، لـعـل لب نـهـادم            به آنجائی که پیـغـمـبر نـبـوسیـد

چه گویم از حدیث هجر و غم هاش؟

کمی کوفه مروّت داشت ای کاش!

چو گل در بستر خون دیدم او را            چو برگ یـاسمن بـوسیـدم او را

گل حسرت به دست، آسان نیامد            سحـر از شاخـۀ غـم چـیدم او را

به سـروستـان سبـز دل نـشـانـدم            کــنـــار گــلــبــن امــیــدم او را

گل صد برگ زهرا بی ‏کفن بود            خودم در بـوریـا پـیـچـیـدم او را

چه گویم از حدیث هجر و غم هاش؟

کمی کوفه مروّت داشت ای کاش!

فـلـک، کـوس وداع آخـریـن زد            ملک بر صبر زیـنب آفـرین زد

ز میدان، اسب بی‏ صاحب که آمد            به تصویر گمان، رنگ یقین زد

سکینه گفت در گوشش چه رمزی            که آتش در دل آن بی قـرین زد؟

خـبـر دارم که آن اسـب وفــادار            کـنار خـیمه ‏ها سر بر زمیـن زد

چه گویم از حدیث هجر و غم هاش؟

کمی کوفه مروّت داشت ای کاش!

مکن منعـم، مـدام ار گریه کردم            غم خود را نهان در گریه کردم

گلاب اشک من گلگون اگر بود            به آن گـل های پرپر گـریه کردم

بـه بـاغ کـربـلا بـا هـم سـرایـان            به داغ شـش بـرادر گـریه کردم

شب تنهائـیـم در خـلـوت خویش            بر آن تنهای بی‏ سـر گریه کـردم

چه گویم از حدیث هجر و غم هاش؟

کمی کوفه مروّت داشت ای کاش!

سـعـادت، مـنـتـهـای راه مـا بود            شهـادت، قـصـۀ دلـخـواه مـا بود

اگـر کـاخ سـتـم زیـر و زبـر شد            اثــر در نــالــه و در آه مــا بـود

پی روشنگـری از کـوفه تا شـام            ســر فـرزنـد زهـرا، مـاه ما بود

گهی دیر نصاری، مجلس انس!            گهی ویرانه، خـلـوتـگـاه ما بود!

چه گویم از حدیث هجر و غم هاش؟

کمی کوفه مروّت داشت ای کاش!

اگر خونـیـن، دل غـم باورم بود            محـبـت هـای زیـنـب یـاورم بود

مـیــان خـیــمــۀ آتـش گــرفــتــه            به رأفـت، سایـۀ او بر سـرم بود

اگر چون شمع از تب سوختم من            هـمین پـروانه، دور بـستـرم بود

شـهـیــد زنــدۀ تــاریــخ، زیـنـب            نه تنها همسفـر، هـمسنگـرم بود

چه گویم از حدیث هجر و غم هاش؟

کمی کوفه مروّت داشت ای کاش!

اگر با صد مصیبت روبـرو بود            پـرسـتــار من غـمـدیـده، او بـود

نــگــاه روشـن او، بــاغ امــیـــد            حـضـور او بـهــشـت آرزو بود

بـهـارش را خـزان کـردنـد، امـا            مپـنـداری اسیـر رنگ و بو بود

گهی چون گل، ز گریه غرق شبنم            گهی چون غنچه، عقده در گلو بود

چه گویم از حدیث هجر و غم هاش؟

کمی کوفه مروّت داشت ای کاش!

نه تنها زینب از دین یاوری کرد            به همت کاروان را رهبری کرد

بـه دوران اسـارت، بـا یـتـیـمـان            نـوازش ها به مهـر مـادری کرد

چنان کـوشـیـد در ابـلاغ پـیـغـام            که در هر راه، پیغام ‏آوری کرد

گل ‏افشان کرد محمل را، که باید            به روی ماه نو، نـو آوری کرد!

چه گویم از حدیث هجر و غم هاش؟

کمی کوفه مروّت داشت ای کاش!

نه سروستان بجا و نه چمن بود            مصیبت پیش چشمش موج‏ زن بود

اگـر چـه از دیـار کـوفـه تا شـام            به هرجا سر زدم رنج و محن بود

پریشان ‏خاطرم از شام، از شام!            که آنجا خون روان از چشم من بود

دم دروازۀ ســــاعـــات، دیــــدم            به شادی کار مردم کف‏ زدن بود!

چه گویم از حدیث هجر و غم هاش؟

کمی کوفه مروّت داشت ای کاش!

محبان را غم محبوب، سختـست            فـراق مهـربان خوب، سخـتـست

زهستی دل بریدن، نیست مشکل            ولی دل‏ کندن از محبوب، سختست

اگـر در سخـتی دوران شـنـیـدی            صبـوری کردن ایوب سخـتـست

خـدا دانـد که پیـش چـشـم زیـنب            لب لعل حسین و چوب، سختست

چه گویم از حدیث هجر و غم هاش؟

کمی کوفه مروّت داشت ای کاش!

ز صحرا، سـاربـانـهـا را بیارید            درای کـاروانــهــا را بــیــاریــد

من از یغماگران خواهش نکردم            که خـلـخـال جـوانهـا را بـیـارید

به تـاراج آنچه را بُـردید، بردید            امـیـد خـسـتـه ‏جـانـهـا را بـیارید

به غارت رفته از ما جامه‏ هائی            که زهـرا رشـته، آنها را بیـارید

چه گویم از حدیث هجر و غم هاش؟

کمی کوفه مروّت داشت ای کاش!

به خاک غم، جبین سودیم و رفتیم            طـریق عـشق پـیـمـودیم و رفتیم

ز تـیـغ خــارهـا در ســایـۀ گــل            نـسیـم ‏آسا، نـیـاسـودیم و رفـتـیم

به بـاغ سبـز هـسـتی، تا قـیـامت            بـه داغ لالـه افـزودیـم و رفـتـیم

به روی مرگ خندیدیم و گفتـیم:           اگـر بـار گـران بـودیم و رفـتـیـم

چه گویم از حدیث هجر و غم هاش؟

کمی کوفه مروّت داشت ای کاش!

من که بر گشته‌ام از کرب و بلا            هست در صحن دلم روضه به پا

من که بی یـار و حـبـیب آمده‌ام            به مـدیـنه چـه غـریـب آمـده‌ام

دیـده‌ام داغ هـمـه هـمـسـفـران            شـده‌ام هـمسـفـر خـونجـگـران

دیـدگـانـم کـه ز غـم گـریـانـنـد            روضه خوان بـدنی عـریـانـند

بـدنـی که سـر او بـر نـی بـود            پای آن سـر شده چهـره کـبـود

بـدنی که مـوی من کرد سپـیـد            زخم و داغ از سم مرکب ها دید

آنکـه شد پـیـر غـم این دوران            اشک او کرد عـدو را خـنـدان

بیـشـتـر از هـمه من رنـجـیـدم            داغ یک غـافـلـه یـوسف دیـدم

گر قـد و قـامت من خـم گـشته            داغ بـر دوش مـحـرم گـشـتــه

من کـه پـیـغـمـبـر عـاشـورایـم            خـجـل از مـادر خود زهـرایـم

چونکه از یوسف خونین بدنش            در کفم هست فـقط پـیـرهـنـش

دلم از غصه یـارم تـنگ است            آه سوغات سفر خونرنگ است

منکه از داغ حـسیـن افـسـردم            کاش در کرب و بـلا می‌مردم

بـاز آمـدم از سـفـر مـدیـنـه           راهــم نـدهـی دگـر مـدیـنـه

هفتاد و دو داغ روی داغـم           آتـش زده، بر جـگـر مـدینه

راهم ندهی به خود که دارم           از کرب و بـلا خـبـر مدینه

با داغ حسین، چون کنم رو           بـر قـبـر پـیـامـبـر مـدیـنـه؟

یک جامه، ز هیجده عزیزم           آورده‌ام از سـفــر مــدیــنـه

با هر قـدمم به پیش رو بود           پشت سـر هـم خـطـر مدینه

بودند مـواظـبـم به هـر گام           هـفـتـاد بـریـده سـر مـدیـنـه

والله به چـشم خـویش دیـدم           چوب و لب و طشت زر مدینه

هفتاد و دو داغ اگرچه می‌زد           دائـم به دلــم شـرر مـدیـنـه

والله که داغ آن سـه ســالـه           خـم کرد مرا کـمـر، مدیـنـه

شمشـیـر حـسیـن، بـودم امّا           بر سنـگ شدم سـپـر مدیـنه

گه در دل حبس، گه خرابه           کردم شب خود سحر مدینه

کشتند سکـینه را به گـودال           روی بــدن پــدر، مــدیــنـه

خورسندم از اینکه در، ره دوست           دادم، دو نکـو پـسـر مدیـنه

با آن‌همه غم، مصیبت شام           بود از همه سخت‌تر مدیـنه

در شام بلا به چشم تحـقـیر           کـردنـد به ما نـظـر مـدیـنـه

ای کاش شوند همچو «میثم»           بر ما همه، نوحه‌گـر مدینه

از این بانـو قـمـرها را گرفتند            از این مـادر پسرها را گرفتند

شنیده بچه هایش جـان سپردند            به روی نیزه سرها را گرفتند

تک و تنها میان کوچه میرفت            که از آهـش گـذرها را گرفتند

بشیر آمد؛ حسینش را صدا زد            و از زینب خبـرها را گرفـتـند

خبر آمد عمو دستش قـلم شد..            و بعدش هم کمرها را گرفـتند

هر روز می‌سوزی و خاکستر نداری            تو سایه بر سـر داشـتی؛ دیگـر نداری

خورشید بر نی بود و حق داری بسوزی            دیدی به جز او سایه‌ای بر سر نداری

برگشته‌ای؛ این را کسی باور نمی‌کرد            برگشته‌ای؛ این را خودت باور نداری

می‌خواهی از بغض گلوگیرت بگویی            از لایـی لایـی واژه‌ای بـهـتـر نـداری

هـر بـار یـاد غـربت مــولا مـی‌افـتـی            می‌سوزی از این که علی اصغر نداری

این غم که طفلی که بغل داری خیالی ست            سخت است آری سخت تر از هر نداری

ما پای این گهواره عمری گریه کردیم            یک وقت دست از لای لایی برنداری

عـمـر سـفـر آمـد به سر مـدیـنـه            داغ دلـم شـد تــازه تـر مــدیــنـه

فــریـاد زن اعـلام کـن خـبـر ده            برگـشتـه زیـنـب از سفـر مدینه

از کربلا و شام و کوفه سوغات           آورده‌ام خـون جـگــر مــدیــنــه

هـم داده‌ام از دست شـش بـرادر           هـم دیــده‌ام داغ پــسـر مــدیــنـه
از کـاروان بی حـسیـن و عـباس           اُمُّ الـبـنـیـن را کـن خـبـر مدیـنـه
گـردیـده جـسـم یـوسـف پـیـمـبـر           از قـلـب زیـنب پـاره تـر مدیـنـه
پـیــراهــن او را بـگـیــر از مـن           بـر مـادرم زهــرا بـبـر مـدیــنـه
بر یـوسف زهـرا ز سـوز سیـنه
قرآن بخوان، قرآن بخوان مدینه

جان مرا لـب تـشـنـه سر بریـدند           هجده عزیزم را به خون کشیدند
هم پیکـرش را پـاره پـاره کردند           هم سینه اش را از سنان دریـدند
گه دور خـیمه گه به دور مـقـتـل           با کـعـب نـی دنـبـال ما دویـدنـد
با کام خـشک از هـیجـده عزیزم           در پیش چشمانم چو سر بریـدند
از کـربلا تا شـام لحـظـه لحـظـه           رأس حـسینم را به نـیـزه دیـدنـد
اعضای او گـردیده سوره سوره           آیــات قــرآن از لـبـش شـنـیـدنـد
حـالا که آمـد این سفـر به پـایـان           اکنون که از ره کاروان رسیدند
بر یـوسف زهـرا ز سـوز سیـنه
قرآن بخوان، قرآن بخوان مدینه
دادم ز کف گـل هـای پـرپـرم را           عـبـدالله و عـبـاس و اکـبــرم را
راهـم مـده راهـم مـده که با خود           نـآورده‌ام گـل هـای پــرپــرم را
دیــدم بـه روی شــانـۀ ذبــیــحـم            با کـام عـطشان ذبح اصغـرم را
تـا سـر بـریـدنـد از تن حـسـیـنـم           دیـــدم لـب گـــودال مــــادرم را
وقتی سکـینه تازیـانه می خـورد           کــردم صـدا جــد مــطـهــرم را
دردا که بـا پـیـشـانـی شـکـسـتـه            دیــدم بـه نـی رأس بـــرادرم را
یک روزه یک باغ گلم خزان شد           از دسـت دادم یـار و یــاورم را
بر یـوسف زهـرا ز سـوز سیـنه
قرآن بخوان، قرآن بخوان مدینه
عریانِ تن در خون شناورش بود           پیراهـنش گـیسوی دخـترش بود
آبی که زخمش را به قتلگه شست           در آن یم خون اشک مادرش بود
وقتی که جسمش را به بر گرفتم           لب های من بر زخم حنجرش بود
یک سـوی او نعـش عـلی اکـبـر           یک سوی او دست برادرش بود
من زائر جـسـمـش کـنار گـودال           زهـرا به کـوفه زائر سرش بود
پیـشانـیـش را جـای سنگ دشمن           نقش سم اسبان به پـیکـرش بود
بـا من بـنـال از داغ آن شهـیـدی           کز نوک نی چشمش به خواهرش بود
از نیزه و شمشیر و تیر و خنجر           بر زخم دیگر زخم دیگرش بود

بر یـوسف زهـرا ز سـوز سیـنه
قرآن بخوان، قرآن بخوان مدینه